Walutą Anglii jest funt brytyjski. Brytyjczycy wymyślili wiele nazw dla swoich funduszy, m.in.: szterling, wong, quid itp.
Ogólnie rzecz biorąc, nazwa waluty pochodzi od nazwy staroangielskiej wersji gwiaździstego nieba, które wtedy nazywano „steorra”, a „ling” jest sufiksem. „Sterling” lub „gwiazda” to średniej wielkości moneta lub srebrny grosz. Kiedy Normanowie podbili Wielką Brytanię w 1066 r., kraj wprowadził nową kalkulację płatności: funt srebrny podzielono na 240 pensów. Stamtąd pojawiła się nazwa – „funty”.
Funt brytyjski obecnie można nazwać najstarszą używaną jednostką monetarną. Według naszych informacji najbardziej popularnym kursem wymiany z walutą brytyjską jest funt szterling na euro.
Funt jest uważany za 4 z najpopularniejszych jednostek monetarnych i 3 największą walutą rezerwową na świecie. Bank Wielkiej Brytanii jest uważany za walutowy odpowiednik amerykańskiej rezerwy federalnej
Pierwszą jednostką norweskiej waluty jest cent z roku 1000. Przez długi czas bicie monet było monopolizowane, a gdy pojawił się niedobór, importowano zagraniczne jednostki walutowe.
Pierwsza seria banknotów została zauważona w 1695 roku. Gdy suwerenny Christian V przyznał Bergenowi Jorgen Tor Molenowi prawo do wystawiania i płacenia rachunków, które miały stać się prawnym środkiem płatniczym na równinie An Sira (Flekkefjord) i strefie przybrzeżnej na północy. Banknoty miały być przechowywane zgodnie z okresem przejściowym, ale Molen nie był w stanie zaspokoić popytu i zbankrutował.
Pierwszym bankiem emitentem w Danii i Norwegii był bank Assignations-, Vexel-og Laanebanken, znany również jako Courantbanken. Był to bank prywatny, ale podlegał carskim regulacjom. Oprócz emisji banknotów pożyczał również środki od rządu. Jednak wtedy praktycznie nie było ograniczeń co do liczby emitowanych banknotów, dlatego w obiegu ich było bardzo dużo. W 1745 r. bank miał okazję zaprzestać płacić srebrem i cena banknotów spadła. W celu oczyszczenia systemu monetarnego w 1791 r. pojawił się nowy bank emitujący, Den Danske og Norske Speciebank, z przedwczesnymi zasadami i trzema spółkami zależnymi w Norwegii.
W ustawie o pieniądzach z 17 kwietnia 1875 r. postanowiono, że korona zostanie jednostką monetarną państwa i faktycznie zostanie podzielona na sto tysięcy. Postanowiono, że Norwegia jest gotowa dołączyć do Mennicy Związku Skandynawskiego 16 października tego samego roku. Sojusz ten został zawarty między Danią a Szwecją w 1873 r. na zalecenie ogólnej komisji (w której uczestniczyła Norwegia) w celu utworzenia wspólnych skandynawskich jednostek walutowych opartych na złocie. Unia działała do 1914 r., kiedy nie miała już praktycznego znaczenia. Jednak tylko dopiero w 1972 roku została oficjalnie wycofana.
W grudniu 1992 r. Bank centralny Norwegii obniżył swój stały kurs walutowy do zmiennego kursu walutowego z powodu dużych spekulacji walutą norweską na początku lat 90. Doprowadziło to do tego, że bank centralny spadł jeszcze bardziej w krótkim czasie – 2 miliardy na ochronę korony norweskiej dzięki wprowadzeniu rezerw walutowych.
Kierunek wymiany funta szterlinga i korony norweskiej (GBP / NOK), podobnie jak reszta par walutowych, może się zmniejszać lub wzrastać. Przede wszystkim dla inwestorów ważną informacją jest, kiedy spada obrót handlowy w strefie euro i zaufanie inwestorów do europejskiej waluty. W wyniku tego para euro / dolar prawdopodobnie spadnie o kilka punktów, tworząc tendencję spadkową w wartości średniej.
Funt norweski i korona często wykazują odwrotną tendencję w stosunku do dolara amerykańskiego, a wyraźny klimat gospodarczy w Europie i Azji pozwala na dobry handel parą GBP / NOK, w przeciwieństwie do jakiejkolwiek innej pary. Oprócz pojawienia się stabilnych trendów w parach podstawowych istnieje jeszcze jedna możliwość krótkoterminowego modelowania ruchu bocznego. Już w połowie europejskiej sesji para GBP / NOK wykazuje boczny ruch oraz niektóre statystyki dla Wielkiej Brytanii zawarte w tej sesji.
Funt brytyjski natychmiast reaguje na te dane, a my stajemy się świadkami gwałtownych ruchów ukierunkowanych, które są duplikowane przez parę GBP / NOK, w zależności od oscylacji pary USD / NOK.
Od czasu do czasu zdarza się, że funt brytyjski systematycznie spada, korona norweska pozostaje płaska, a para USD / NOK wciąż notuje się z niewielkim spadkiem. Obserwowane odchylenie daje możliwość przewidywania nadchodzącego ruchu zgodnie z tą parą. Wiąże się to z tym, że określony ruch funta wykonała nie miał najmniejszego wpływu na parę, lub wycena pary w żaden sposób nie wpłynęła.
Jednak biorąc pod uwagę obecne trendy towarowe, wiadomości o gospodarce USA, spadek lub wzrost pary GBP / USD prowadzi do odpowiedniego spadku, lub wzrostu wartości USD / NOK. Z tego powodu ważne jest dostosowanie się do zmian, ponieważ traderzy stają przed zadaniem analizy jednostek walutowych w kursie krzyżowym, a także zmiany walut, która jest sporządzana zgodnie z dolarem amerykańskim.