Norwegia wykazuje najwyższy poziom PKB i pod każdym względem wyprzedza nawet najbardziej rozwinięte kraje Europy i USA. Jednocześnie waluta krajowa pozostawia wiele pytań nt. jej stabilności. Dlatego przeprowadzimy wycieczkę do historii.
Korona jest oficjalną walutą Norwegii. Została wprowadzona w 1875 r., kiedy kraj dołączył do Skandynawskiej Unii Walutowej, która została utworzona w 1873 r. Po rozpadzie unii walutowej pod koniec II wojny światowej Norwegia wraz z Danią i Szwecją zachowały nazwę waluty.
Korona norweska dzieli się na 100 ore. Monety wprowadzono w Norwegii w 1874 r., a niektóre w 1875 r. Gdzieś w latach 1875–1878 wprowadzono nowe monety. Banknoty składały się z brązowych monet, srebrnych i złotych.
Brąz był używany do monet o nominale 1, 2 i 5 ore, srebro – 10, 25 i 50 ore, oraz 1 i 2 koron, a złoto – na 10 i 20 koron. Monety o nominale 2 korony zostały ostatnio wydane w 1917 r. Produkcja 1 i 2 szylingów została przerwana w 1972 r., 5 i 25 ore w 1982 r. i 10 ore w 1992 r.
Banknoty 5, 10, 50, 100, 500 i 1000 koron wprowadzono w 1877 r. Monety zastąpiły banknoty 5 koron w 1963 r. i 10 koron w 1984 r.
Ta informacja jest bardzo ważna, ponieważ pokazuje, że kraj odstąpił od złota jako środka płatniczego dopiero pod koniec XIX wieku. Kraje europejskie zrobiły to znacznie wcześniej.
Dlatego sukces finansowy Norwegii nie da się wytłumaczyć dobrym systemem bankowym, lecz właściwym zarządzaniem administracyjnym majątkiem. Większość sektora przemysłowego jest publiczna. Wewnętrzne i zewnętrzne rynki kraju są diametralnie różne.
Jeśli chodzi o dolara australijskiego, kraj początkowo rozwijał się zgodnie z klasycznym modelem bankowym, dlatego stabilność AUD względem czynników zewnętrznych jest dość wysoka. Kraj był jednym z pierwszych, który zastąpił papierowe pieniądze polimerem, a następnie przeszedł na całkowite wykorzystanie kart bankowych.
Tak różne waluty występujące w zupełnie rozdzielonych od siebie ekosystemach nie są uważane przez traderów za potencjalnie interesujące narzędzia. Niemniej jednak na parze można zarobić.
Podobnie jak w Australii, gospodarka Norwegii bardzo zależy od surowców. Na kurs wymiany korony norweskiej wpływa cena ropy ze względu na silną zależność Norwegii od sektora naftowego.
Spadek światowych cen ropy naftowej z pewnością wpłynie na wartość samej waluty i odwrotnie, wzrost cen ropy przyczyni się do wzrostu gospodarki kraju.
Kolejnym czynnikiem wpływającym na norweską gospodarkę są zawirowania na międzynarodowym rynku finansowym. Ponieważ korona jest uważana za walutę peryferyjną, gdy na rynku występuje duża zmienność, wielu traderów z całego świata zmniejsza liczbę koron w obrocie, co prowadzi do deprecjacji waluty.
Australijska waluta wręcz przeciwnie należy do 5 najczęściej notowanych aktywów na świecie. Dlatego ta para jest rzadko wybierana przez początkujących traderów.
Chociaż czynnik towarowy w gospodarce Australii odgrywa ważną rolę, byłoby naiwnie sądzić, że cena złota może tak szybko spaść, jak cena ropy.
Dlatego AUD zawsze będzie w lepszej pozycji niż NOK. Z wyjątkiem momentów gwałtownych skoków cen ropy i osłabienia gospodarek krajów południowo-wschodnich, głównie Chin i Japonii. Sytuacja w Stanach Zjednoczonych może również wpłynąć na AUD.
Kraje te są największymi partnerami handlowymi Australii, więc wszelkie zmiany w kręgu politycznym lub biznesowym osłabią AUD. Na tle tego NOK, szczególnie wspierany przez dobrą cenę ropy, przyniesie dobre wyniki.
W praktyce takie sytuacje, choć czasami występują, są bardzo rzadkie. Odnaleźć się w temacie będzie łatwiej tym, którzy mają bogate doświadczenie w handlu towarami i surowcami. Jedna nawet dla nich kwestia ta nie będzie łatwa i będzie wymagać przeprowadzenia szczegółowej fundamentalnej analizy i przygotowania strategii na kilka miesięcy do przodu.